Het leven in de FIlippijnen

5 feb. 09
Vandaag heb ik geluncht in de Jollibee’s. Dat is de Filippijnse versie van McDonalds en is enorm populair. Je bent niet echt in de Filippijnen geweest als je niet bij Jollibee’s hebt gegeten. Maar hetzelfde wordt gezegd van een aantal Filippijnse gerechten. Ik heb nog niet echt kennis gemaakt met de Filippijnse keuken, want ze hebben ook een groot assortiment aan pasta’s. Er handig, omdat ik eigenlijk nog moet leren koken, hehehe.
Typisch Filippijns is zoetigheid. Alle sauzen waarop staat “Filippino style” zijn superzoet. Je hoeft niet bang te zijn voor pittig. Ook typisch Filippino is de bulok, een half uitgebroed kuiken met bek en veertjes, gekookt in de schil. Fascinerend luguber. En er is gefermenteerde vispastij, een mooi woord voor geprakte rotte vis.

De dichtstbijzijnde Jollibee’s staat in de stad Tuguegarao, maar daar zal ik niet zo vaak komen. Ten eerste ligt het ver weg, en ten tweede wil je er ook helemaal niet komen. Deze stad is zo mogelijk nog drukker en smeriger dan Manila. Het deed me denken aan Cairo en qua drukte is dat niet zo positief. Er wonen meer dan 100.000 mensen (hoewel de stad maar heel klein is) en er rijden meer dan 14.000 tricycles over de wegen. Volgens de wet ligt er een grens aan de hoeveelheid tricycles die elke dag de weg op mogen, waar wie telt er nou.

Ook als je simpelweg van stad naar stad rijdt, merk je duizenden dingen op die zo compleet anders zijn dan in Nederland. Overal lopen waterbuffels rond met van die grote, gekromde hoorns. De boeren gebruiken de buffels om de akkers te ploegen, maar eigenlijk zijn buffels slecht aangepast aan de hitte. De boer moet steeds korte stukjes ploegen, zodat de buffel weer kan “afkoelen”. Langs de wegen leggen boeren ook eindeloos lange stroken graan neer om te drogen. Bij een goeie oogst ligt het graan op de wegen. Dit is illegaal omdat auto’s makkelijk kunnen slippen op het graan, maar in de zomer schijn je te moeten slalommen langs het graan.

7 feb. 09

De afgelopen paar dagen is er niet zoveel gebeurd. Ik begin langzaam gewent te raken aan het dagelijkse leven. Er zat een dikke zwarte rat in de bijkeuken, maar klusjesman Esso heeft vergiftigde rijstkorrels neergelegd. Er is van de korrels gegeten, dus nu zal de rat ziek worden en het huis uit sluipen om te sterven. Ik heb ook voor de allereerste keer met de hand mijn kleren gewassen. Het is hier erg vochtig dus het zal wel even duren voordat de kleren droog zijn.

In het weekend is er niet veel te doen. Mensen gaan naar huis en ’s avonds gaat iedereen op tijd naar bed. Hier op de campus woon ik een beetje afgezonderd en je moet veel lopen en een tricycle tegenkomen om de stad te bereiken. De lokale legereenheid deed oefeningen op het sportveld, maar het leek me niet verstandig om te gaan koekeloeren. Zeker omdat de communistische beweging New Peoples Army contacten heeft in deze regio. Om toch het gevoel kwijt te raken dat ik hier opgesloten zit, ben ik Cabagan in gegaan, en ik heb een naburig dorp bezocht, San Pablo.

De Filippijnen hebben geen geschiedenis waarin dit of dat volk indrukwekkende ruines heeft achtergelaten. Ook de moderne Filippijnse republiek heeft geen enkel bekend of opmerkelijk gebouw. De enige bouwwerken die het waard zijn om op de foto te zetten zijn de rijstvelden en een handvol hele oude Spaanse kerken. Deze kerken staan op de Unesco werelderfgoed lijst en zijn massieve, afbrokkelende constructies, vaak met allemaal jungle die eroverheen groeit. Er zijn maar een handjevol van deze kerken in het hele land, en een van de mooiste staat in San Pablo. De kerken hebben zwaar verstevigde muren om aardbevingen te weerstaan en vaak staat er een massieve klokkentoren naast, altijd in dezelfde vorm van een soort uitgerekte maya tempel.

Ik heb een presentatie gegeven voor de Filippijnse hoogleraren als introductie voor mijzelf en wat ik hier ga doen, maar ik ben niet echt tevreden over hoe het is gegaan. Het presenteren ging prima. Een goeie presentatie geven is geen probleem. Maar ik ben bang dat ik overkwam als de jonge westerling die de oudere Filippino’s gaat vertellen hoe het zit. Ik deed mijn best om het te voorkomen, maar misschien was het onvermijdelijk.
De Filippino’s zijn hele aardige mensen en hun cultuur is zo ingesteld dat alle conflict wordt vermeden. Daardoor krijg je het gevoel dat je niet verkeerd kan doen, maar dat is een illusie, een valkuil. Als je iets verkeerd doet, zullen ze het nooit tegen je zeggen, maar als ze zich beledigd voelen kan dat op de lange duur zwaar tegen je gaan werken. Op omslachtige en subtiele manieren laten ze zien dat ze ergens niet mee eens zijn, maar die hints kan ik nog niet opvangen. Mijn begeleider heeft daar gelukkig veel meer ervaring mee, en tijdens de vragenronde legde hij nogmaals de nadruk op dat ik alleen kom helpen en dat alle kennis bij de Filippino’s ligt. Gelukkig zijn Filippino’s vergevingsgezind en als je een paar grapjes maakt en oudere mensen Sir en Ma’am noemt, is alles weer goed. Maar je moet natuurlijk wel weten dat het nodig is. Ook de andere Aziaten vinden Filippino’s soms moeilijk te begrijpen.

Zaterdag kwamen er drie Chinezen mijn huis binnen. Ze waren studenten uit Hong Kong die een uitwisselingsproject hadden met de Filippijnen. De afgelopen week zijn ze de bush in gegaan op zoek naar krokodillen - iets dat ik ook nog ga doen. De eerste Chinees kwam binnen, riep “oh my god, I need a shower!” en strompelde de badkamer in. De tweede Chinees kwam binnen, riep “oh my god, I lost my wallet” en stortte neer op bed. De derde Chinees kwam binnen, riep “oh my god, I need beer” en dronk mijn hele voorraad San Miguel weg. Ik ben benieuwd wat me te wachten staat…
Die avond hadden we een groot feest om te vieren dat de Chinezen heelhuids terug waren. Iedereen begon bekende pop songs te spelen op de gitaar (de Chinezen Chinese pop songs) en ik werd er met de haren bijgesleept. Normaals verfoei ik het om te zingen, maar de Filippino’s waren dolenthousiast dat ik meedeed en alles is weer koek en ei. Denk ik.

meer foto´s: http://www.mijnalbum.nl/Album=YTRUEIWO