Taglish

Er begint langzaam een ritme te komen in mijn leven hier. Ik maak niet zoveel meer mee als de eerste week en de meeste nieuwe indrukken van die week zie ik nu bijna elke dag. Het landschap blijft nog steeds supermooi. De tijd gaat snel. Langzaam wordt het warmer en warmer. Voor ik het weet is er al een halve maand weg.

Er is een nieuwe Nederlandse student ingetrokken in het International student House, Willem. Hij is hier nu al voor de 3e keer en zit al na een dag of twee helemaal in het nieuwe ritme. We kunnen goed met elkaar opschieten en hij heeft veel verhalen over het leven in de Filippijnen. Het is fijn om wat aanspraak te hebben.

Afgelopen weekend dacht ik dat het leger oefeningen deed op het sportveld, maar het waren studenten. Als een soort bijvak kan je marcheren in het leger. Elke morgen word ik nu wakker met geluid van militaire trommels en het volkslied. Het is een soort wedstrijd tussen universiteiten, wie het beste kan marcheren.

De Filippino’s blijven een raadselachtig volk. In hun gezicht lijken ze op allemaal andere volken, behalve op zichzelf. Op Indonesiërs, op Chinezen, op Vietnamezen, soms op Japanners. Ik zou niet een gezicht kunnen omschrijven van een typische Filippino. Ook de gesproken taal is een chaos. Tagalog is de nationale taal, maar die is doorspekt met Engels. Het dagelijkse taalgebruik is ook niet puur Tagalog, maar wat ze noemen ‘Taglish’. Als je bijvoorbeeld geld uit de muur wilt trekken, kan je kiezen tussen English en Taglish. In mijn streek is het nog ingewikkelder, want daar spreken ze de locale taal Ilocano. Je verstaat er niks van, maar 1 op de 10 woorden is in Engels. Maar dan geen moderne woorden, maar stukjes zin. Zoals:
“Maybe we can balalang ba ng etalan blablalabla at that time?”
“Hua, at 4 ‘o clock manbalan alng an blalalalablalbala, but maybe palanan mabuha buwaya balan, if you like.”

Ik liep gisteren over de campus van de universiteit, en toen gebeurde er iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik kwam twee Nederlanders tegen, een oud grijs echtpaar uit Friesland. Ze vertelden mij een heel bijzonder verhaal. Het was ook een bijzonder warrig verhaal, maar het kwam hierop neer:
Ze waren te gast bij de gouverneur van de provincie, Mevr. Grace Padaca. Nu moet je weten dat deze mevrouw een beroemdheid is in Azie. Ze heeft de Ramon Magsaysay Award gewonnen, de Aziatische versie van de Nobelprijs voor de vrede. Een aantal jaar geleden was de gouverneur te gast bij koningin Beatrix in Nederland. En omdat de locale Filippijnse bisschop veel contact had met een bisschop in Friesland, logeerde de gouverneur tijdens haar verblijf in Nederland bij dit oude echtpaar, aangewezen door de bisschop. De gouverneur leed als kind aan polio en heeft moeite met lopen, en daarom heeft die oude grijze Fries nieuwe schoenen voor haar gemaakt, waar ze bijzonder dankbaar voor was. Zodoende heeft zij de twee Nederlanders uitgenodigd als haar gasten op de Filippijnen.
We kwamen erachter dat dit oude echtpaar vermoeiend gezelschap was. Zodra ze begonnen te praten kreeg je er geen woord meer tussen, en ze waren nogal neerbuigend tegen de Filippino’s. Tussen alle hooggeplaatste Filippijnse officials begonnen ze in het Nederlands te klagen over het sanitair en het eten, terwijl ze nota bene bij de gouverneur in huis logeerden. Ze dachten ook dat wij hier waren om orde op zake te stellen in dit chaotische land en wat westerse nuchterheid over te brengen naar al die rare mensen. De beroemde gouverneur noemden ze “vrouwtje”.
Ik ben het helemaal niet eens met dit denkbeeld. De Filippijnen is niet een mislukte poging om een westerse staat te maken. Dit is een andere cultuur met andere normen, dat zijn geheel eigen invulling geeft aan een natie. Er zijn meerdere vormen van plezierig samenleven dan de westerse wereld.