Chocoladeheuvels

Omdat ik het mijn lezers verplicht ben om leuke dingen mee te maken, ben ik maar weer eens op stap gegaan. Willem en ik zijn een weekje naar Bohol. Bohol is een rond eiland in het midden van de Filippijnen met een keurselectie aan wonderen.

De heenreis was erg lang en vermoeiend. Eerst 12 uur met de nachtbus naar Manila, vervolgens ’s avonds met het vliegtuig naar Cebu, daar overnachten en in de ochtend met de veerpond naar Bohol. Ik heb de hele dag in Manila als een zombie voor mij uit gestaard in de Mall of Asia (het grootste winkelcentrum van Azië!). We bezochten ook Sylvan, een nieuwe student en toekomstig huisgenoot van ons. Hij was zojuist gearriveerd in Manila en verbleef in hetzelfde hotel als waar ik had gezeten op de eerste dag. Het was heel raar voor mij om daar terug te komen. Er ligt een heel leven van ervaringen tussen toen en nu en ik herkende mijzelf in Sylvan, die met glimmende oogjes uitkeek naar het avontuur dat hem te wachten stond.

We haastten ons ook door Cebu heen. Dit is na Manila de grootste en belangrijkste stad van de Filippijnen met bijna 4 miljoen inwoners. Het is een stuk rustiger en ordelijker dan Manila.

Gelukkig heeft Bohol een uitstekende remedie tegen vermoeidheid: Alona Beach. Het soort strand dat je op ansichtkaarten ziet. Een parelwit strand, een superheldere, lichtblauwe zee en palmbomen boven je strandlaken. Willem en ik klonken onze cocktails tegen elkaar om onze aankomst te vieren. Ik zou eindeloos in het warme water kunnen blijven, dobberend boven grote gekleurde zeesterren.

Bij ons hotel was een restaurantje waar al het personeel doof was. Op de menukaart stonden de gebaren die je moest maken om eten te bestellen. Het eten was niet zo goed, maar het was moeilijk klagen tegen die mensen.

Tarsiers

Toch staat Bohol helemaal niet bekend om zijn tropische stranden. Voor de echte attracties moet je naar het hart van het eiland. We huurden een auto met chauffeur/gids die ons de hele dag heen en weer reed. De eerste stop: het tarsier bezoekerscentrum. Bohol is het leefgebied van de Filippijnse tarsier, een klein, knuffelbaar aapachtig schepseltje. Hij past in je handpalm, maar kan ook sprongen maken van 5 meter. Dit is wat mijn reisgids erover te zeggen heeft: het lijkt op de onwettige nakomeling van een dronken one-night stand tussen een gremlin en ET. Daar is geen woord van gelogen.

Bij het bezoekerscentrum loop je met een gids door een beschermd stukje natuur heen waar hij de tarsiers voor je aanwijst. Tarsiers zijn nachtdieren, maar zijn overdag ook vaak wakker. Als je dichtbij komt, opent de tarsier langzaam zijn ogen tot ze bijna uit zijn hoofd vallen (elk oog is groter dan zijn brein). Zijn hoofd draait een ongemakkelijke 180 graden en hij kijkt je aan met een idiote grijns, en een blik alsof er zojuist een poort naar een andere dimensie is geopend net achter je linkerschouder.

Loboc

We gaan verder landinwaarts. Het landschap van Bohol is een attractie op zich. Idyllische valleitjes met gifgroene rijstvelden, in een doolhof van steile, ronde heuvels met jungle erop. Het is echt heel mooi. We kwamen bij de Loboc-rivier, een typische jungle-rivier tussen de bergen met overhangende palmen en mangroven. We lunchten op een drijvend restaurant, dat langzaam over de rivier vaarde. We dreven langs een paviljoen waar een dansgroep allerlei traditionele dansen voor ons uitvoerde en we eindigden bij watervalletjes. Bij de Loboc-rivier kun je ook tarsiers bekijken, maar hier worden ze illegaal in kooitjes gehouden en wakker gemaakt terwijl ze horen te slapen.

Chocolate Hills

We gaan nog verder het eiland in, helemaal naar het hart. Het land werd vlak, maar hier en daar begonnen bolle heuvels uit de jungle te steken, waarop niets groeide behalve gras. Het waren de uitlopers van de Chocolate Hills. Middenin Bohol staan ongeveer 1200 bijna identieke heuvels van zo’n 100 meter hoog, waarop alleen gras groeit. Het is een uniek en bizar landschap, en nog steeds een raadsel voor de wetenschap. De meest recente theorie zegt dat de heuvels opgestuwde koraalriffen zijn van miljoenen jaren geleden. De locale bevolking houdt het op de versteende tranen van een reus, die zijn geliefde niet kon bereiken. (Waarschijnlijk dezelfde reus als van de Giant’s Causeway in Noord-Ierland.) Volgens onze chauffeur zijn het de vlaaien van een reuzenbuffel. Men noemt ze de chocoladeheuvels omdat na lange droogte het gras bruin wordt, en de heuvels eruit gaan zien als bolletjes chocolade-ijs. Maar nu was het gras groen, en zagen ze eruit als bolletjes pistache (en mooier, naar mijn mening).

Er is nog meer te zien op Bohol. Onze chauffeur bracht ons langs een hele serie koddige plekjes: een mooie vlindertuin, een python in een kooi, en stuk volwassen oerwoud, een oude Spaanse kerk en een monument van Spanjaarden en Filppino’s die kopjes drinken van elkaars bloed. Er was ook een hangbrug over de Loboc-rivier met een zeer aanwezige Filippino die voor 120 peso een kokosnoot wilde openen met zijn tanden. We hebben er pindazoenen gekocht, een locale snack.

Balicasag

De Filippijnen zijn een van een handvol landen die geclassificeerd worden als megadivers. Dit betekend voor het eiland Bohol dat de helft van de bezienswaardigheden onder water liggen. Bohol is een van de beste plekken ter wereld om te duiken en te snorkelen.

We boekten een reisje naar Balicasag, een klein eilandje, niet veel meer dan een plukje bos in de zee, drie kwartier varen van Bohol. Onderweg kruisten we een groep dolfijnen, die tot 10 meter bij de boot kwamen, en er waren kleine vliegende vissen, die met de hele school tegelijk over het water heen sprongen. Het eilandje had witte stranden van exotische schelpen.

Ik realiseerde me pas op het laatste moment dat je niet kunt snorkelen met een bril op! Gelukkig liggen de riffen maar 2 a 3 meter diep, in een straal van 100 meter rond het eiland, tot de bodem opeens 50 meter naar beneden zakt. En het water is zo helder dat je een meter of 10 diep kunt kijken.

Ik zag van alles: koraal in alle kleuren en vormen, groot en klein, sponzen, anemonen, zee-egels, zeesterren, zeekomkommers en zelfs twee flinke zeeschildpadden. En natuurlijk vissen. Soms dreef ik ineens middenin een school kleine visjes. Of in de mysterieuze, donkere diepte in de afgrond van het koraal, in diepe kloven, zag ik een school grote vissen als een enorme massa door het water zwermen. In de koralen zelf zaten vele felgekleurde visjes en dikke blauwe zeesterren. Nemo heb ik niet gevonden.

Ik had nooit verwacht een koraalrif eens in het echt te zien. Het is zoveel gaver dan een aquarium. Ik zou eindeloos in het warme water kunnen blijven, dobberend boven de grote gekleurde zeesterren, maar het is tijd om al mijn aandacht te richten op mijn stage.

DE FOTO'S: http://www.mijnalbum.nl/Album=UERN3Z6X