grotten, vleermuizen en meisjes

Ik heb al een lange tijd niets meer geschreven, maar dat komt omdat het gevoel dat ik op vakantie ben of dat ik aan het reizen ben, gewoon is verdwenen. Ik woon hier nu, zoals ik bij mijn ouders woonde of zoals ik op kamers woonde, maar dan absoluut niet te vergelijken met beiden. Ik woon en ik werk en ‘s nachts drink ik een biertje met Willem op de veranda wanneer de temperatuur zeer aangenaam is. En we filosoferen over dit en over dat en over zus en over zo en ach kom, ik neem er nog een. Ik zou wel weer op vakantie willen, hehehe.

Willem was jarig en hij vierde zijn feestje samen met een charmant Filippino meisje genaamd Jackie. Heel enthousiast kochten we 4 kratten pils om af te leveren bij Jackie thuis, maar het werd een beetje een beschamende situatie. Zij en haar familie zijn heel erg Christelijk en dronken geen alcohol (en de buren waarschijnlijk ook niet). Waren we even vergeten… De drie flessen rum hielden we maar in de rugtas. (Het kassameisje bij de supermarkt bleek later ook nog eens Jackie’s zus te zijn.)
Een feestje! Dat betekent minstens 3 uur lang videoke, en Jackie en Willem eisten dat ik een liedje zong voor hun verjaardag. Met een microfoon voor een publiek van 60 Filippino’s een liedje zingen moet wel een van de raarste dingen zijn die ik ooit heb gedaan. (Ik zong Dream Lover van Bobby Darin, als je het echt wilt weten.)

………………

Ok het reisgevoel is weer terug! Afgelopen zaterdag heb ik alle dagen van werken goedgemaakt. De rest van het team is weg en ik was alleen in het weekend, dus ik ben maar naar de Callao Caves gegaan, vlakbij Tuguegarao. Dit is de bekendste attractie van de provincie (en verder valt er niet zoveel te beleven in dit gedeelte van de Filippijnen). Ik ben in mn eentje in de roze Honeymoon Suite van Callao Caves Resort gaan zitten (wat een aftandse zooi; misschien ben ik 25 jaar te laat gekomen) en ben een bootje gaan regelen om naar de caves te komen, want je moet een rivier over.

Terwijl een Filippijnse familie bezig was voor mij om een bootje leeg te scheppen, kwam er een buslading scholieren aan. Zodra ze mij zagen begonnen ze allemaal te gillen en ik heb zeker zes keer moeten poseren voor de camera. Ik werd met hen meegetrokken een ander bootje in, net op het moment dat vader en zonen klaar waren met het leegscheppen van het bootje waarmee ik oorspronkelijk zou gaan.

De grot was briljant. De reisgids weidt er maar een of twee zinnen aan, maar de caves zijn zeer indrukwekkend. Er zijn meer dan 300 grotten in deze heuvels, maar er zijn maar 75 grondig doorzocht. Eentje is minimaal 12 km diep (men heeft het einde nog niet bereikt). Ik heb er maar eentje bezocht.

De Callao Cave bestaat uit vijf immense kamers op een rijtje. Elke kamer brengt je dieper de heuvel in, elke kamer heeft een gat in het plafond waar de zon door schijnt en in elke kamer kan je gemakkelijk een kerk kwijt. Ik bekeek de grot voordat de schoolklassen mij achterna kwamen en ik was helemaal alleen, als een ontdekkingsreiziger. Excuseer, maar sommige kamers moet ik even beschrijven.

Zodra je binnenkomt in de eerste kamer kom je ook inderdaad een kerk tegen. In het schemerlicht staan rijen van bankjes, die tegen de spookachtige grijze massa van een rotswand aan kijken. Het altaar is recht onder het lichtgat (sinkhole) gelegen, waardoor een lichtbundel recht naar beneden de “kerk” in schijnt. Er hangt nogal een lugubere sfeer, maar voor sommigen is het een bedevaartsoord. Een mooie plek om een laatste wens te doen voor de verdere afdaling onder de aarde.

De tweede kamer is een van de meest magische plekken die ik ooit heb gezien. Ik zou hier bidden. Stel je dit voor: Een holte van zo’n 50 meter hoog, met druipstenen langs de wanden, en een verblindend gat bovenin zoals het Pantheon. Uit het gat komen blauwe bundels zonlicht. In het midden van de kamer staat een 4 meter hoge rots met groene mosplekken erop, en de zonnestralen vallen recht op zijn top. De lichtbundels zijn breder dan de rots en bedekken allerlei vreemde steenformaties om hem heen met een deken van fel licht. Waterdruppels vallen continu in een schittering door de lichtbundels heen en landen recht op de top van de rots, waarop ze uiteenspatten in glimmende belletjes, schijnbaar in slow-motion. Als ik een kwartier later was geweest, had het licht gewoontjes tegen de wand geschenen.

De derde kamer is nog veel groter dan de eerste en tweede. In het midden ligt een heuvel (een flinke heuvel, als ie buiten de grot zou staan) en bovenop, in het zonlicht, staat een miniatuurwoud van groene vegetatie, terwijl alle grond eromheen zo dor is als de Maan. Op de top staan twee beeldjes van Jezus en Maria (niet zichtbaar op de foto’s), alsof hun geesteskracht de planten daar laat groeien.

In de vierde en vijfde kamers laten we alle heilige krachten achter ons, en de grond is grauw en ruw en levenloos. De vijfde kamer eindigt in een flauw schemerlicht en in een desolaat landschap van grote grijze rotsen. Het terrein van de duivel. Het einde van de Aarde. Het einde van de grot. (Nu ik de foto’s terug kijk, lijkt het lichtschijnsel boven de beeldjes van Jezus en Maria in de derde kamer op een enorme schedel die op hen neer kijkt. Merkwaardig.)

Op mijn weg terug werd ik opgewacht door een schoolklas en iedereen wilde een foto van mij als aandenken van Callao caves. Ik snap het niet. Die grot is toch veel mooier? De leraren kwamen eraan en joegen de scholieren weg, om vervolgens allemaal met mij te poseren. Ik kwam in de schoolkrant! verzekerden ze mij. Ik wilde ook wel een aandenken van de grot, maar – zucht – de opdruk op de t-shirts was er ondersteboven op gezet.
………………

Maar wacht: er is meer!

Tegen het einde van de middag huurde ik een bangka (bootje) om 10 minuten stroomopwaarts te komen. Daar is een klein strandje tussen de kliffen van de rivier, met daarboven een kleine grot. Bij zonsondergang vliegen er bijna een miljoen vleermuizen de grot uit, op zoek naar insecten. Ik moest een half uurtje wachten en kwam een familie hele dikke Amerikanen tegen, die al tien jaar lang naar de Filippijnen kwamen en bijna elk jaar hier bij de grotten gingen zwemmen en vleermuizen kijken.

Opeens hingen er meisjes om mij heen met camera’s (en homoseksuelen). Twee bootladingen vol scholieren werden op het strandje afgezet met hun biologieleraar om de vleermuizen te zien. Ik denk dat ik deze dag minstens 20 keer met mensen op de foto ben gegaan. De vleermuizen kwamen maar niet en kwamen maar niet en alle scholieren vertrokken weer omdat ze de bus moesten halen.

Volgens onze man van de boot maakte iedereen teveel herrie. Hij nam ons mee naar een andere plek op het strandje en vanaf daar zagen we dat de vleermuizen al bezig waren met hun uittocht. Ze vlogen deze keer dicht langs de rotswand. Een zwarte smeer van vleermuizen slingerde door de donkerblauwe lucht. Alsof na een startschot de Natuur al haar schaduwen losliet om de nachtmerries van kinderen te verspreiden en gaten op te vullen in de duisternis van de nacht. De zwerm deed er meer dan een kwartier over om de grot te verlaten. Helaas was het veel te donker om op de foto te zetten.

Kijk hier voor de FOTO'S: http://www.mijnalbum.nl/Album=VPRWEQQW