Heenreis

Om 7 uur ’s ochtends gearriveerd in Kuala Lumpur!

Maar waar zijn de koala’s nou?
Voor heel eventjes ben ik met de trein en de metro van het vliegveld naar KL geracet om een uurtje in de hoofdstad van Maleisië door te brengen. Mijn eerste indruk van Kuala Lumpur is niet echt een hele goede. Ik keek uit naar deze stad, maar na afloop heb ik er een gemixt gevoel bij. Er is veel luxe, er zijn futuristische gebouwen en monorails en state-of-the-art elektronica, maar het is een facade. Loop een paar honderd meter verder en je vindt onooglijke betonnen blokken en smerige, saaie en drukke wegen. En zwervers, die niets opschieten met al die vernieuwing. De brede glimlach van de medewerkers van Malaysia Airlines is niet terug te vinden in al die sombere, serieuze gezichten.
Natuurlijk heb ik de Petronas Towers helemaal stuk gefotografeerd. Ik had helaas geen tijd meer om naar boven te gaan.

Tijdens het inchecken naar Manila begon een opgewekte zakenman uit Hong Kong mij allemaal verhalen te vertellen. Hij werkte als consultant in Manila en hield heel veel van reizen. Hij verontschuldigde zich dat hij mij zomaar aansprak, maar hij had geleerd van de Filippino’s dat het interessant was om vreemde mensen aan te spreken. Net voordat we moesten instappen deelde hij een soort mueslireep met mij, maar dan een Chinese versie. Hij somde de ingrediënten op, maar ik verstond het niet. Het smaakte wel lekker.

Manila is niet veel beter in eerste indrukken dan KL. Wat een chaos. Er is heel veel verkeer en er zijn ontzaglijk veel kleine winkeltjes, die met elkaar een strijd aangaan om zoveel mogelijk ruimte op te vullen met uithangborden. Daarnaast is het overal supersmerig en er staat overal bewaking; zwaar bewapende beveiliging. Waarschijnlijk niet omdat Manila zo onveilig is, maar om mensen aan een baan te helpen. Het ging allemaal even te snel voor een foto. Ook de Filippino’s zijn de chaos zeker zat geworden en bouwden in mijn wijk een enorm winkelcentrum, Robinson’s, waar iedereen in rust langs de winkeltjes slentert. Ik heb gehoord dat je er zelfs Nederlandse tulpen kan kopen. Hier heb ik een internet café gebruikt, want ik kan met mijn gsm geen enkel nummer bereiken.
Op de terugweg naar mijn hotel (dat redelijk armoedig is, maar wel 24/7 beveiliging heeft) was het donker geworden. Ik werd nu elke paar meter aangesproken met de vraag of ik op zoek was naar een leuk meisje. Op een gegeven moment kwamen meisjes zelf naar mij toe om aandacht te vragen.

Ik heb nu al meerdere malen mijn voornaam moeten opgeven (niet aan die meisjes), maar niemand snapt de naam Jeroen. Ik heb ze Yur zien opschrijven, en Yurn en Yawn. Ik denk dat ik het maar op Yurn hou.
Ik hou ermee op voor vandaag. Ik ben kapot. Owja, en ik heb per ongeluk mijn dikke leesboek in het vliegtuig laten liggen.

ZIE HIER MEER FOTO'S
http://www.mijnalbum.nl/Album=YTRUEIWO