Mijn huis

Mijn woning

Ik zit nu in Cabagan (spreek uit: kabaakan) op de campus van de universiteit en ik zit hier echt op het platteland. De gemeente Cabagan heeft ongeveer net zoveel inwoners als Leiden, maar de stad is niet veel meer dan een enkele straat met heel veel kleine winkeltjes. Die kleine winkels hier zijn verwarrend. Het zal wat tijd en moeite kosten om uit te zoeken wat er allemaal te krijgen is en in welke winkels.

Ik woon in een losstaand huis waar een stuk of 8 studenten in kunnen, verdeeld over 4 kamers, maar ik ben de enige bewoner. Er is ook een gedeelde keuken en huiskamer en badkamer. Als ik water wil hebben, moet ik buiten een pomp aanzetten die het water uit de grond haalt en naar de kranen stuurt. En dat water moet ik eerst in de waterkoker doen voordat ik het kan drinken. De “badkamer” is ook een verhaal op zich. Wc-papier moet verzameld worden in een prullenbak en ik moet een emmer water in de wc gooien om door te spoelen. Uiteraard is er geen warm water. Soms is er ook geen stroom. Eso, de klusjesman, noemt dat een brown-out.

’s Avonds hoorde ik allemaal rare geluiden rond het huis, en ik wist niet of ze door mensen of dieren werden gemaakt. Ik stapte naar buiten en ik zag dat de veranda was ingenomen door allemaal padden, zo groot als mijn voet. Ik keek terug naar het huis en overal op de muren zaten hagedissen en dikke insecten gonsden heen en weer. Ik sprong snel terug naar binnen.

Er liggen ook wat boeken voor als je je verveelt (en er is niet zoveel te doen. Er is geen tv of internet.). De Aziaten in het huis naast mij zitten dag en nacht aan de popmuziek en de videoke. Ik ben begonnen in Moby Dick.

Eso vertelde mij dat de geluiden ’s nachts de koeien kunnen zijn die in de achtertuin komen grazen, of de hagedissen die de zolder bewonen. Hagedissen hoef je je niet druk over te maken, vooral de gekko’s niet. Gekko’s are you friends. Ze eten muggen en kijken over het algemeen zeer voldaan.

Met het stagewerk wacht ik tot de jetlag voorbij is en tot ik een beetje door heb hoe het dagelijkse leven werkt. Als je de campus verlaat en het dorp Cabagan bezoekt, zie je pas echt dat je je in een compleet andere wereld bevindt. Overal staan van die Aziatische koeien met van die grote hoorns, en er zijn rijstvelden om je heen en bergen aan de horizon. Er is een grote markt in Cabagan waar je het fruit van het jaargetijde kan kopen als je de bedelkinderen van je af kan slaan. Nu zijn het mandarijntjes en mango’s en ik ben geen fruiteter maar damn! die mango was lekker zoet. En ik heb er een nieuwe nokia op de kop kunnen tikken voor 30 euro.

Als ik naar Cabagan wil, moet ik me laten vervoeren in een tricycle. Dit is een brommer met een zijzitje en daar overheen een soort huisje gebouwd. De wegen in de Filippijnen stikken van de tricycles. Hoewel er maar 2 zitplaatsen zijn (voor de bestuurder en de passagier) gaan er doorgaans wel 5 passagiers mee en ze willen graag een recordpoging wagen.

Het leeftempo ligt hier duidelijk wat lager, wat op zich best relaxed is. Je kunt alleen moeilijk een afspraak maken. Mensen komen rustig een uur te laat of helemaal niet. Zo moet ik bijvoorbeeld regelen dat ik mezelf registreer bij de politie, maar er gaat makkelijk een paar dagen overheen voordat ik voor het bureau sta. Geduld is een schone zaak en langzaam komt alles goed.